Ανοιχτή συζήτηση με θέμα Ευρωπαϊκό Σινεμά - Νότος vs. Βορράς, με αφορμή την προβολή στο διαγωνιστικό τμήμα, της βραβευμένης ταινίας του Roberto Ando, "Viva la liberta!” (Βραβείο καλύτερου Σεναρίου, πρώτου αντρικού ρόλου από την Ιταλική Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, και υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Ιταλίας και Καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Karlovy Vary). Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου. Συντονιστής: Νίνος Φένεκ Μικελίδης. Πέμπτη 21 Νοεμβρίου, 12.30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟS.
Τι είναι άλλωστε ο κινηματογράφος παρά το καθρέφτισμα της κοινωνίας που αναπτύσσεται; Είτε μυθοπλαστικά είτε με όρους docudrama, στο σινεμά αποτυπώνονται οι αντιθέσεις, οι οσμώσεις, οι συγχύσεις και οι εξελίξεις, θετικές και αρνητικές, μιας κοινωνίας εν βρασμώ. Από το success story και την ανάπτυξη, ακόμη κι αν αποδειχθεί φούσκα (το πλέον αναμενόμενο), στην οικονομική υποδούλωση και τον πολιτικό αυταρχισμό, οι κινηματογραφιστές δεν διστάζουν να δείχνουν διαχρονικά την προσωπική τους θέση στο κοινό. Επομένως, ο διάλογος που ανοίγει τώρα, για το πολιτικό versus Βορρά – Νότου, είναι αναπόφευκτο να μεταπηδήσει και στο «γήπεδο» της μεγάλης οθόνης. (αυτή την ανοιχτή συζήτηση διοργανώνουν το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) Άλλωστε, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επιλέγει και προβάλλει τις ταινίες (αρκούντως πολιτικές) που προάγουν τις αξίες της Ένωσης (πρωτίστως κοινωνικές), τοποθετώντας στο κάδρο χώρες, λαούς και συμπεριφορές. Κι όλα αυτά μέσα από τον κινηματογραφικό φακό.
Εν προκειμένω, παρακολουθούμε στο διαγωνιστικό τμήμα του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου την ιταλική πολιτική σάτιρα -αν και προσωπικά θα την εντάξω στο δράμα- «Ζήτω η ελευθερία», με τον αξεπέραστο ηθοποιό Τόνι Σερβίλο να υποδύεται και πάλι έναν «ακατανόητο» πολιτικό της ιταλικής σκηνής (θυμηθείτε την ερμηνεία του ως Τζούλιο Αντρεότι στο «Il divo»). Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά παράφρων, καταθλιπτικός και εξουσιομανής, είναι τα δυο πρόσωπα του ίδιου ανθρώπου, κι όχι το αντίθετο όπως επιτάσσει το σενάριο. Οι Ιταλοί που έχουν κερδίσει το θάρρος της εικόνας, βλέποντας την ταινία τρομάζουν και πάλι, αφού τα «φαντάσματα» του Μπερλουσκόνι και του Πέπε Γκρίλο εξακολουθούν να κλωθογυρίζουν στο πολιτικό σκηνικό της χώρας τους. Αλήθεια τι παραλληλισμούς μας φέρνουν όλα αυτά στο νου, εδώ στην Ελλάδα; Και γιατί, μετ’ επιτάσεως, θα πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση που θα μας καταδείξει το μακρύ και δύσβατο δρόμο που χωρίζει, παρά ενώνει, τη δήθεν «Δανία του Νότου» με την οσονούπω «Ελλάδα του Βορρά»; Τόσο κοινωνικά και πολιτικά, όσο και κινηματογραφικά.
Νέστορας Πουλάκος
