Ο κινηματογράφος είχε κι εξακολουθεί να έχει ουσιαστική σχέση με τις άλλες τέχνες, ιδιαίτερα με τη λογοτεχνία. Συχνά μάλιστα, αρκετοί συγγραφείς (από τον Φόκνερ και τη Μαργκερίτ Ντιράς, μέχρι τον Πέτρο Μάρκαρη και τον Θανάση Βαλτινό) έγραψαν απευθείας σενάρια για ταινίες. Γι’ αυτό ζητήσαμε από 8 Έλληνες συγγραφείς να επιλέξουν από μια ευρωπαϊκή ταινία που αγάπησαν. Ταινίες που ίσως φωτίσουν, το δικό τους έργο, τις δικές τους επιδράσεις, και τις εκλεκτικές συγγένειες της λογοτεχνίας και της ποίησης με την κινηματογραφική τέχνη.

Στο παρόν αφιέρωμα, νέοι, αλλά και καταξιωμένοι προτείνουν και προλογίζουν τις αγαπημένες τους ευρωπαϊκές ταινίες: Η Στέργια Κάββαλου το “Η μαμά και η πουτάνα” του Jean Eustache, ο Βασίλης Καλαμαράς το “Κόκκινος ψαλμός” του Miklós Jancsó., ο Θοδωρής Ρακόπουλος το “Ο καθρέφτης” του Andrei Tarkovsky, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος το “Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους” της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, η Βάσια Τζανακάρη το “H διπλή ζωή της Βερόνικα”του Krzysztof Kieslowski., ο Θωμάς Τσαλαπάτης το “Η Αλίκη στις πόλεις” του Wim Wenders, η Μαρία Φακίνου το “Οι αρμονίες του Βερκμάιστερ” του Bela Tarr και ο Νίκος Χρυσός το “Ολα είναι δρόμος” του Παντελή Βούλγαρη.